به گزارش نبض بازار، مواد غذایی طی ماه‌های اخیر، افزایش چشمگیری را تجربه کرده است و این موضوع، موجب نگرانی خانوارها درخصوص تامین مواد غذایی مورد نیاز خود شده است. افزایش قیمت مواد غذایی باعث شده بسیاری از کالاهای اساسی از سبد خانوارها حذذف شده است.

با وجود تخصیص ۹.۷ میلیارد دلار ارز ۲۸۵۰۰ تومانی در سال ۱۴۰۴، بازار کالا‌های اساسی همچنان با موج گرانی روبه‌رو است؛ زیرا سهم ارز ترجیحی در هزینه تولید محدود بوده و افزایش نرخ ارز نیمایی و آزاد، قیمت نهایی مرغ، گوشت، روغن و برنج را تحت فشار قرار داده است.

همواره یکی از شبهات و انتقاداتی که به تخصیص ارز ترجیحی به کالای اساسی مطرح می‌شود، عدم اصابت این ارز است. گفتنی است دولت برای تامین ارز ترجیحی ۲۸۵۰۰ تومانی در ۸ ماه ابتدایی سال ۱۴۰۴، در مجموع حدود ۹.۷ میلیارد دلار اختصاص داده است؛ رقمی که برآورد و تفکیک آن روشن می‌کند چرا با وجود تخصیص ارز ترجیحی، قیمت کالا‌های اساسی از جمله مرغ، گوشت، شیر، روغن و حتی برنج خارجی باز هم مسیر صعودی را طی کرده است.

براساس اطلاعات که منابع رسمی تا امروز منتشر کرده‌اند، سهم ارزی که برای گروه‌های مختلف کالا‌های اساسی تاکنون اختصاص یافته به شرح زیر است:

۱- واردات نهاده‌های دامی (ذرت، جو، کنجاله): حدود ۳.۹ میلیارد دلار.

۲- واردات روغن خام و دانه‌های روغنی: حدود ۲.۵ میلیارد دلار.

۳- واردات برنج خارجی: حدود ۶۰۰ میلیون دلار.

۴- واردات گندم، دارو، تجهیزات پزشکی، واکسن و …: حدود ۲.۷ میلیارد دلار.

نهاده‌های دامی و تولید گوشت، مرغ؛ سهم کمترِ تخصیص یافته در قیمت نهایی

گروه اولی که بیشترین میزان تخصیص ارز ترجیحی مربوط به آن است، نهاده‌های دامی (ذرت، جو و کنجاله) است.

لازم به ذکر است که از کل نهاده‌های وارداتی، حدود ۵۰ درصد سهم مرغداری‌ها (مرغ گوشتی و مرغ تخم‌گذار) و مابقی سهم دام‌ها (گاو گوشتی و گاو شیرده) است.

این در حالی است که از کل هزینه تولید، تنها ۳۰ درصد هزینه تولید مرغ به نهاده‌های وارداتی که با ارز ۲۸۵۰۰ تأمین می‌شود مربوط است و برای تولید دام این نسبت ۱۵ درصد است.

بخش عمده هزینه‌های تولید دام و طیور (از جمله ریز مغذی طیور، علوفه، واکسن، هزینه‌های نگهداری، بسته‌بندی و سایر اقلام) با ارز تجاری یا آزاد محاسبه می‌شوند؛ همین ترکیب باعث شده در سال‌های اخیر با وجود ثابت ماندن نرخ ارز ترجیحی، افزایش قیمت ارز نیمایی و آزاد، فشار هزینه‌ای قابل توجهی را بر قیمت گوشت و محصولات پروتئینی وارد کند.

گروه دومی که از لحاظ ارزش بیشترین ارز ترجیحی به آن‌ها تعلق میگیرد، روغن و دانه‌های روغنی است. در این گروه حداقل ۹۰ درصد از دانه‌های روغنی و روغن خام مورد نیاز کشور وارداتی است.

تولید روغن مایع و جامد (مصرفی خانوار) در کارخانجات داخلی از استحصال دانه‌های روغنی انجام می‌شود، اما هزینه‌ها ساختاری است؛ حدود ۷۰ درصد هزینه تولید یک بطری روغن مایع یا قوطی روغن جامد متاثر از ارز ۲۸۵۰۰ تومانی است و بقیه هزینه‌ها (خرید بطری پلاستیکی یا قوطی فلزی، هزینه تبدیل، بسته‌بندی، توزیع و …) با نرخ تجاری و ارز آزاد محاسبه می‌شود؛ بنابراین حتی با تخصیص ارز ترجیحی، افزایش نرخ ارز تجاری یا ارز نیمایی می‌تواند قیمت نهایی را بالا ببرد.

اما افزایش قیمت برنج چند دلیل مختلف داشت؛ که به‌دلیل کاهش تولید داخلی برنج (کم‌بارشی و کاهش برداشت) تقاضا برای برنج خارجی افزایش یافته است. اما به‌جای افزایش اختصاص ارز برای واردات، تخصیص ارز ۲۸۵۰۰ برای برنج خارجی کاهش و ناگهان متوقف شد، این امر زمینه‌ساز احتکار و افزایش شدید قیمت برنج خارجی در بازار شده است. این رخداد همچنین باعث انتشار پیام‌ها و تبلیغاتی شد که حذف کامل ارز ترجیحی را خواستار شدند؛ موضوعی که اینفوگرافیک آن را «حرکتی کاملاً اشتباه» و احتمالی با تبعات بازارخوانده است.

در صورت حذف یا گران شدن ارز ۲۸۵۰۰ تومانی، همان‌طور که در سال ۱۴۰۱ تجربه شد، کالا‌های اساسی مشمول این ارز (از جمله مرغ و گوشت تا شیر و لبنیات، پنیر، خامه، کره، ماست، برنج خارجی، روغن مایع و جامد، دارو و تجهیزات پزشکی) می‌توانند بین ۳۰ تا ۳۰۰ درصد گران شوند.

لازم به ذکر است که تنها نگاه به رقم تخصیص ارز ترجیحی کفایت نمی‌کند؛ نحوه تخصیص بین گروه‌های کالایی، نسبت سهم ارز ترجیحی در هزینه نهایی تولید و تأثیر همزمان نرخ ارز نیمایی و آزاد بر مولفه‌های دیگر هزینه‌ای (بسته‌بندی، حمل‌ونقل، واکسن، کالا‌های واسطه‌ای و …) همه از عوامل تعیین‌کننده نهایی قیمت‌ها هستند. تهیه‌کنندگان این گزارش همچنین وعده داده‌اند که راهکار‌های جایگزین و پیشنهادی را در توئیت‌ها و یادداشت‌های بعدی خود منتشر خواهند کرد.

منبع: تسنیم