تردد خودروها در جادههای استان مرکزی ۱۷ درصد افزایش یافت
به گزارش خبرگزاری تسنیم از تبریز، پس از انقلاب اسلامی و با تحول در نظام آموزشی، انجمن اولیا و مربیان به عنوان نهادی مردمی و غیردولتی نیز متحول شد و اساسنامه جدید آن در سال ۱۳۷۹ به تصویب رسید. هدف اصلی این انجمن، افزایش مشارکت والدین در فرآیند آموزش و پرورش، ایجاد هماهنگی بین خانه و مدرسه، کمک به بهبود کیفیت آموزشی و ارتقای آگاهی خانواده‌هاست.
مشارکت والدین؛ یک سرمایه‌گذاری بلندمدت
خانم ایمانی، مدیر یکی از دبستان‌های تبریز، در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم بر اهمیت مشارکت والدین در انجمن اولیا و مربیان تأکید کرد و آن را نه تنها یک ضرورت، بلکه یک سرمایه‌گذاری بلندمدت برای آینده فرزندان دانست. به گفته وی، این مشارکت فضای آموزشی را غنی‌تر، هدفمندتر و انسانی‌تر و مدرسه را از یک نهاد صرفاً آموزشی به یک جامعه تربیتی پویا تبدیل می‌کند.
ایمانی با اشاره به تأثیر ملموس ارتباط والدین با عوامل مدرسه، خاطرنشان کرد: دانش‌آموزی که می‌بیند والدینش در جلسات مدرسه حضور فعال دارند، انگیزه بیشتری برای تلاش و پیشرفت پیدا می‌کند. همچنین، هماهنگی بین خانه و مدرسه باعث شناسایی و حل سریع‌تر مسائل تربیتی و رفتاری می‌شود.
در پاسخ به این سؤال که والدین تا چه اندازه در تصمیم‌گیری‌های مدرسه نقش دارند، مدیر این دبستان اذعان کرد: در قالب انجمن، والدین می‌توانند نظرات، پیشنهادها و انتقادات سازنده خود را مطرح کنند. ما با برگزاری جلسات منظم، از دیدگاه‌های والدین در برنامه‌ریزی‌های آموزشی و فرهنگی بهره می‌گیریم. این تعامل دوطرفه باعث افزایش اعتماد و همدلی می‌شود.
وی در خصوص راهکارهای افزایش مشارکت اولیا، اطلاع‌رسانی شفاف، دعوت مستقیم، ایجاد فضای صمیمی در جلسات و ارائه گزارش عملکرد انجمن را از جمله عوامل مؤثر برشمرد و تأکید کرد: باید به والدین نشان دهیم که حضورشان واقعاً مؤثر است و نتایج ملموسی در اداره مدرسه و هدایت مربیان دارد.
کاهش نقش انجمن به تأمین مالی؛ یک آسیب جدی
در همین رابطه، خانم احمدی، رئیس انجمن اولیا و مربیان یکی از مدارس متوسطه تبریز، با انتقاد از تقلیل نقش این انجمن به تأمین منابع مالی، گفت: این نگاه نه تنها نادرست، بلکه آسیب‌زاست. والدین ظرفیت‌های فکری، تخصصی و تجربی ارزشمندی دارند که می‌تواند در ارتقای کیفیت آموزشی و تربیتی مدرسه بسیار مؤثر باشد.
وی هشدار داد: وقتی مشارکت والدین فقط در قالب کمک‌های مالی تعریف شود، انگیزه حضور فعال آن‌ها کاهش می‌یابد و مدرسه از ظرفیت‌های انسانی و فکری خانواده‌ها محروم می‌ماند. در حالی که بسیاری از والدین می‌توانند در حوزه‌هایی مثل آموزش مهارت‌های زندگی، برنامه‌ریزی فرهنگی و حتی حل مسائل تربیتی نقش‌آفرینی کنند.
احمدی در پایان بر لزوم تغییر نگرش در مدارس تأکید کرد و گفت: مدارس باید از والدین بخواهند در حوزه‌هایی که تخصص دارند مشارکت کنند. مثلاً یک والد روان‌شناس می‌تواند در جلسات مشاوره‌ای حضور داشته باشد، یا یک هنرمند در برنامه‌های فرهنگی کمک کند. این نوع مشارکت پایدارتر، مؤثرتر و رضایت‌بخش‌تر است.
در نهایت می‌توان گفت انجمن اولیا و مربیان به عنوان پلی ارتباطی بین خانه و مدرسه، ظرفیت بی‌بدیلی برای ارتقای کیفیت آموزش و پرورش فرزندان این مرز و بوم دارد. همان‌طور که از بیانات فعالان این عرصه برمی‌آید، خروج از نگاه صرفاً مالی و بهره‌گیری از ظرفیت‌های فکری، تخصصی و تجربی اولیا، می‌تواند این نهاد را به رسالت اصلی خود که ایجاد یک “انجمن تربیتی پویا” است، نزدیک‌تر کند. تحقق این امر مستلزم عزم جدی مدارس برای ایجاد فضایی صمیمی، شفاف و مشارکت‌جو و همچنین احساس مسئولیت و همراهی بیشتر خانواده‌ها با نظام تعلیم و تربیت است.
حال باید نظام و تعلیم و تربیت به عنوان متولی اصلی این حوزه به صورت جدی به این موضوع ورود کند تا با راهبری و هدایت مدیران مدارس، انجمن های اولیا و مربیان را به عنوان نهادی مردمی و غیردولتی نه فقط با کارکرد حامی مالی بلکه به عنوان راهبر و حلقه مفقوده ارتباط با اولیا بشناساند.
انتهای پیام/
دیدگاهتان را بنویسید