کار، کرامت، سرمایه ملی

به گزارش خبرگزاری تسنیم از قزوین، استان قزوین با دارا بودن بیش از ۱۵ شهر و ناحیه صنعتی از قطب‌های صنعتی کشور محسوب می‌شود،  به همین بهانه یادداشتی با قلم رهاورد از نظرتان می‌گذرد.

اول ماه مه، در تقویم جهانی، به‌عنوان روز کار و کارگر ثبت شده است؛ روزی که به پاس تلاش‌ها و ایستادگی‌های کارگران در سراسر جهان نام‌گذاری شده، اما در کشور ما، این روز نباید صرفاً به یک مناسبت تقویمی یا شعارهای تکراری تقلیل یابد. آنچه در شرایط کنونی اهمیت دارد، بازخوانی کارکرد اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی «کار» و «کارگر» در نظام تولید ملی و توسعه پایدار کشور است.

کارگر، در نگاه رسمی بسیاری از متون حقوقی و مدیریتی، یکی از اجزای چرخ تولید است؛ اما در منظومه فکری تمدن اسلامی، کارگر نه‌تنها عامل تولید بلکه محور آن است. در نهج‌البلاغه، امام علی (ع) در خطبه‌ای خطاب به مالک اشتر، حکمرانی را به عدالتی توصیه می‌کند که در آن، کارگران و کشاورزان، از حقوق روشن و بی‌منازع برخوردار باشند. این نگاه، نه تنها به شأن انسانی کارگر احترام می‌گذارد، بلکه به سرمایه بودن نیروی کار برای رشد جامعه اشاره دارد.

با این حال، نگاهی به وضعیت موجود در بازار کار ایران، واقعیت‌های تلخی را آشکار می‌کند:

قراردادهای کوتاه‌مدت، بیمه‌های ناقص، حداقل حقوق نامتناسب با تورم، نبود امنیت شغلی، فقدان تشکل‌های کارگری مستقل و موثر، و در بسیاری موارد، نادیده‌گرفتن اصول ایمنی و بهداشت کار، نشان از فاصله عمیق میان آرمان‌ها و واقعیت‌ها دارد.

در شرایطی که سیاست‌های کلان اقتصادی، بر طبل حمایت از تولید می‌کوبند، باید پرسید که نقش کارگر در این معادله چگونه دیده شده است؟ آیا حمایت از تولید، بدون توجه به معیشت و منزلت نیروی انسانی مولد، شدنی است؟

کارگر ایرانی، امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند دیده‌شدن است؛ نه فقط در روز جهانی کارگر، بلکه در تصمیمات واقعی، در سیاست‌گذاری‌ها، در بودجه‌ها، و در رسانه‌ها. تکریم کارگر، به معنای واقعی کلمه، زمانی محقق می‌شود که هیچ کارگری نگران تأخیر در حقوق، ناامنی شغلی، یا آینده فرزندانش نباشد.

رسانه‌ها، در این میان، رسالتی مضاعف دارند. آن‌ها باید صدای کارگر باشند، راوی مسائل، پل ارتباطی میان مسئولان و صاحبان مشاغل. روز جهانی کارگر برای رسانه‌ها، فرصتی است برای بازتعریف این نقش؛ نه با درج چند جمله کلیشه‌ای، بلکه با روایت‌هایی زنده از زندگی و دغدغه‌های کارگرانی که ستون‌های نامرئی جامعه‌اند.

توسعه ایران، بدون کارگر، خیالی خام است. سرمایه‌گذاری بدون توجه به کرامت نیروی کار، ناپایدار است. و گرامیداشت روز کارگر بدون عزم جدی برای اصلاح ساختارهای ناعادلانه بازار کار، تنها تزئینی است بی‌ثمر.

بیاییم این روز را، نه فقط به‌عنوان یادبود، بلکه به‌عنوان نقطه آغاز یک تعهد تازه ببینیم؛ تعهد به کارگر ایرانی، به شأن او، به امید او، و به آینده‌ای که او می‌سازد.

انتهای پیام/