روایت عکاسی که ۱۷ سال زندگی مردم را قاب گرفت

به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند؛ در جهان امروز که خبرها با سرعتی سرسام‌آور در فضای مجازی منتشر می‌شوند، هنوز کسانی هستند که برای ثبت لحظه‌ها، روایت انسان‌ها و رساندن حقیقت به جامعه دوربین به دست می‌گیرند. رها صلاحی‌مقدم، عکاس خبری، یکی از این چهره‌هاست که نزدیک به دو دهه زندگی خود را وقف عکاسی خبری کرده است.

وی در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم در بیرجند، عکاسی خبری را چیزی فراتر از ثبت تصویر می‌داند؛ هنری برای روایت واقعیت‌های زندگی مردم، به‌ویژه آن بخش‌هایی که معمولاً کمتر دیده می‌شوند. صلاحی‌مقدم می‌گوید: «هر بار که دوربین را به سمت سوژه‌ای می‌گیرم، احساس می‌کنم مسئولیتی سنگین بر دوشم گذاشته شده؛ مسئولیت نشان دادن حقیقت همان‌طور که هست، بدون اغراق و بدون حذف».

سختی‌هایی که فراموش نمی‌شوند

عکاسی در دل بحران‌ها بخش مهمی از کار او بوده است. از بلایای طبیعی گرفته تا حوادث اجتماعی، همیشه در موقعیت‌هایی حاضر شده که فشار روانی و جسمی زیادی به همراه داشته‌اند. خودش توضیح می‌دهد: «در شرایطی که مردم آسیب‌دیده‌اند، ثبت لحظه‌ها آسان نیست. بارها شده شب‌ها بعد از کار، تصاویر در ذهنم مرور می‌شد و خوابم نمی‌برد. این کار فقط به قدرت بدنی نیاز ندارد، بلکه روح آدم را هم محک می‌زند».

با این حال، او باور دارد سختی‌ها نمی‌توانند انگیزه‌اش را کمرنگ کنند. به گفته صلاحی‌مقدم، لحظه‌هایی وجود دارند که تمام خستگی‌ها را از یاد می‌برند؛ لحظه‌هایی که مردم با دیدن عکس‌ها حقیقتی تازه را کشف می‌کنند یا حتی تغییری کوچک در زندگی‌شان رخ می‌دهد.

خاطراتی که ماندگار شدند

یکی از خاطراتی که در ذهن این عکاس برای همیشه حک شده، مربوط به دختری نابیناست که حافظ کامل قرآن بود. صلاحی‌مقدم از آن تجربه چنین یاد می‌کند: «وقتی صدای آرام و مطمئن او را شنیدم و نور امید در نگاهش دیدم، متوجه شدم دوربین من قرار است چیزی فراتر از یک تصویر ثبت کند؛ پیامی درباره ایمان و توانایی انسان در برابر محدودیت‌ها».

خاطره دیگری نیز به دختری معلول مربوط می‌شود که با وجود ناتوانی در حرکت دستانش، با دهانش نقاشی می‌کشید. صلاحی‌مقدم می‌گوید: «وقتی قلم‌مو را میان لب‌هایش گرفت و آرام روی بوم حرکت داد، هر خطش مثل فریادی از زندگی بود. آن لحظه برای من کلاس درسی شد؛ اینکه انسان حتی در دل محدودیت‌ها هم می‌تواند زیبایی بیافریند».

زن بودن، چالشی مضاعف

صلاحی‌مقدم همچنین به موانعی که در ابتدای مسیر به‌عنوان یک زن تجربه کرده اشاره می‌کند. او می‌گوید در سال‌های نخست فعالیت، بسیاری نگاه تردیدآمیز به توانایی‌هایش داشتند و برای پذیرفته شدن در عرصه‌ای مردانه باید تلاش بیشتری می‌کرد. با این حال، امروز او به پشتکار و صبر به‌عنوان دو اصل جدایی‌ناپذیر در کار حرفه‌ای خود اشاره می‌کند و می‌گوید همین ویژگی‌هاست که توانسته او را در این مسیر نگه دارد.

اخلاق حرفه‌ای؛ مرز باریک میان حقیقت و حرمت

یکی از نکاتی که صلاحی‌مقدم بارها بر آن تأکید می‌کند، بُعد اخلاقی عکاسی خبری است. او توضیح می‌دهد: «گاهی باید میان ثبت یک صحنه و حفظ حرمت انسان‌ها تصمیم گرفت. این انتخاب‌ها ساده نیستند، اما بخش جدایی‌ناپذیر از کار ما محسوب می‌شوند. عکاسی خبری فقط روایت حقیقت نیست، بلکه نوعی تعهد اخلاقی هم هست».

دوربین همچنان در دست

با گذشت ۱۷ سال از آغاز فعالیت، این عکاس همچنان با همان اشتیاق نخستین روزها به کار خود ادامه می‌دهد. او می‌گوید هر بار که میان مردم می‌رود و دوربین به دست می‌گیرد، همان حس کنجکاوی و هیجان در وجودش زنده می‌شود، با این تفاوت که امروز تجربه بیشتری برای انتخاب لحظه‌های درست دارد.

صلاحی‌مقدم باور دارد تأثیر اجتماعی عکس‌ها و امیدی که از قاب‌هایش به مردم منتقل می‌شود، بزرگ‌ترین دلیل ادامه این مسیر است. او می‌گوید: «اگر حتی یک نفر بعد از دیدن عکس من نگاهش به زندگی تغییر کند، تمام سختی‌ها ارزشش را داشته است».

انتهای پیام/۲۵۸